Şimdi bu 2 yaş sendromu nedir ne değildir bi bakalım dedim ama içinden çıkılır gibi değil. her insanın kendine has karakteri olduğu gibi çocuklarda da farklı işliyor bu sendrom. kendini kabullendirme çabası içine giren bu minnoşlar bazen işin cılkını çıkarıyorlar ve anne babalarını delirmenin eşiğine getiriyorlar.
Babasıyla dışarı çıkacaklardı ve bir anda ağlamaya başladı. "oğlum tamam gezmeye gideceksiniz " diyorum yoook :D kapı açılıp emir bey özgürlüğe adım atınca sustu anca :))
Gece uyanmaları sırasında son günlerde yeni huyları ortaya çıkmaya başladı. bağıra bağıra ağlıyor. kucağa gelmek istemiyor, yatmak istemiyor, benim yatmamı hiç istemiyor. sanırım sabrımızı ölçüyor çünkü gecenin 4 ünde yırtınarak ağlayan çocuk hiç sevimli olmuyor maalesef.
Gün içinde ise elinde ne varsa artık onun rızası olmadan alırsak feryat figan ağlamaya başlıyor. istediği şey olacak illa ki ?
Başkasının çocuğu böyle şeyler yapsa kınarız 'ah canım ya ne var dediğini yapsan' deriz ama öyle olmuyor. sınırları şimdi belli etmezsek 10-15 yaşına geldiğinde işin içinden çıkılmaz bir hal alır olay.
o öyle yırtınarak ağlarken ben duymamazlıktan geliyorum başka odaya geçiyorum minik paşa 1-2 dk içinde sakinleşip yanıma geliyor :) Ağlama krizleri anında hem ağlayıp hem bana bakıyor ki ne tepki vereceğimi ölçüyor aklınca :) Akıllı minnoş :)
Emir henüz anne bile demediği için tabi ki derdini anlatamıyor. konuşmaya başlamış olan çocuklarda bu durum daha katlanılır durumdadır diye düşünüyorum. hem ergenliğin bir alt aşamasında duygu karmaşası yaşayan, kendi isteklerini yanlışta olsa kabul ettirmeye çalışan ancak konuşamadığı için derdini de anlatmayacağından ötürü stresi kat kat artıyor.
Yazımı beğendiyseniz az da olsa yorum yaparak destek olursanız çok sevinirim. Kendinize iyi bakın :)
